Orman Fakültesinde öğrenci iken tanıdım Atilla’yı.
Uslu, başlı, ne dediğini, ne yaptığını bilen, saygılı bir öğrenciydi.
Sol kulvarda yaşam sürüyordu. O dönemlerde sağ-sol savaşında galip yoktu. Galip gençleri birbirine kırdıran, ülkeyi bölmek parçalamak için hür türlü şer düşünceyi sahneye koyan emperyalist güçlerdi.
Emperyalist güçler kendi isteklerinin yerine gelinceye kadar her biri altın gibi değerli gençleri kaybetti bu ülkü. Hangi siyasi düşüncede olursa olsunlar, onlar ülkenin bölünmez bütünlüğü ve ülkenin bağımsızlığı için mücadele ediyorlardı.
Tabii bir de özel yaşantıları vardı…
Evliydiler, çoluk çocukları, işleri vardı…
Hayatın yaşam denilen çarkını döndürmek için güçlerini sonuna kadar kullandılar.
Güçlü kalanlar oldu, rahatlayanlar oldu ve bir de Atilla Öner gibi, çaresi olmayan o ölümcül hastalığa yakalandılar.
Atilla Öner o her zamanki gülümsemesi ile melun hastalığa meydan okudu ama hepsi o kadar. Sürekli gülmeye gücü yetmedi ve son nefesini vererek aramızdan ayrıldı.
Allah rahmet eylesin, mekanı cennet olsun.
Hadi devrimci deyimle IŞIKLAR İÇİNDE UYUSUN…
YORUMLAR (İLK YORUMU SİZ YAZIN)