ŞEYTAN TÜYLÜ ÇOCUK. Burak Özbakır

Kımıl kımıldı yüreği,

Yarıp da kafesini, dışarı fırlamış gibiydi gözleri

Şeytan tüylü pezevenk denirdi, ismine ve cismine

Hayranlık bende değil ki sadece sanki, gören herkeste

Yara yara mı gider insan kalabalığı

Tepkiler olmuşken pejmurde

Laf etmeye ne hacet, bu şirine ve şirinliğe

“ Dur “ dedim, “ Bi dur hele! “, hiç el vermezken gönlüm

Sanki dünyayı fethedecekti, kesmeyeydim pezevengin yolun

Yolu yolmuş gerçekten, varmak üzereymiş saadete

Bekleyeni varmış pezevengin, bütün arzular pezevenge şelale

Bi dur ulan, de bakayım nedir sırrın ?

Sır mıdır yoksa gerçeğin kendisimi ayan beyan?

Şenlen gönül, dol gönül, çoş gönül, çoştur gönül

Derken şu pezevengin hatrına

Ne cimcimeymiş bea, sığamadı kalıbına

Yüz göz açıldı mı, kim ağlasın gidene?

Gitti işte göz göre bir bilinmez meçhule

Sevendir kesin, durulmaz ki önünde

Rüyalarla hülyalar birleşirmiş cennette

Varmışdır herhalde diye geçirirken zihnimden

Geçemedim yine diye nasıl derim, feleğinden ve çemberinden

Durmayın diye ünlenmem bundandır elbet

Pezevenlik ruhdadır

Gerisi tefrişatı matbuat…