Ben bir öğretmenim bir dağ kulübesinde.
Öğrencilerimin soluk benizleriyle ders yapıyorum,
parlak gözlü cıvıl cıvıl çocuklar yerine.
Belki parlıyor gözleri
çocuk diyemem onlara
Zaten dedirtmezler de bana
O kadar ağır ki hayatın yükü
ve o kadar kara ki;
taşımaya çalışıyorlar o küçücük omuzlarında.
Evet ben bir öğretmenim
öğretebiliyor muyum her şeyi onlara?
Diyebiliyor muyum öğrencime “ sen de konuş susma!” ?
Gösterebiliyor muyum gerçekleri kıran kırana?
Kelimeler düğümleniyor boğazımda…
Sobanın cılız ateşinde ısınmaya çalışan…
Bacadan tüten dumanın odununu sırtında
Çektiği acıların izini ruhunda taşıyan çocukların…
Öğretmeni…
Ben…
Artık susmuyorum!
Gerçekleri haykırıyorum!
Umudu işliyorum gözlerine…
Bilgi oluyorum!
Işık oluyorum!
Sevinç oluyorum!
En önemlisi
Öğretmen oluyorum!
Derya Beyoğlu
YORUMLAR (İLK YORUMU SİZ YAZIN)