Gün geçmiyor ki cinsel sapıklığın uç noktaları ile ilgili bir habere rastlamayalım.
Bu uğurda kurban edilen genç, yaşlı, kadın ya da erkeklerin yanı sıra mağdur olan hayvanların da sayısı hiç de azımsanacak gibi değil. Son zamanlarda basın ve yayın organlarında ama sıklıkla sosyal paylaşım sitelerinde hayvanlara yapılan kötü muamelelerle ilgili insanın içini burkan haberlerle çok karşılaşıyorum. Bebeklik dönemlerim de dahil olmak üzere yaşamımın hemen hemen tamamına yakın bir zamanını hayvan sahibi olarak geçirmiş biri olarak bu eşsiz dostlara yapılan kötü davranışlar beni çok derinden yaralıyor.
Eskiden hayvanların kulaklarını, kuyruklarını keserler, gözlerini oyarlar, taş atarlar, üstlerine su dökerler, en kötüsü dengesiz ve şımarık araç sürücüleri üstlerinden arabalarla geçerek hayvanlara eziyet ederlerdi. Artık olayların boyutu değişti.
Şimdilerde hayvanlara yapılan kötü muamelelerin başında tecavüz geliyor.
Evet, hayvanlara tecavüz ediliyor.
Hatta geçtiğimiz günlerde İstanbul’un en mutena semtlerinden birinde Kadıköy’de gündüz vakti ara sokakta bir köpeğe tecavüz edildi . Hayvanın acı haykırışlarını duyan bir kadın evinde bulunan kamerayla balkonundan kaydettiği görüntülerle belgelenen olayı böylece öğrenmiş olduk.
Oysa bilmediğimiz ve belgelenemeyen o kadar çok tecavüz olayı var ki.
Sokaklarda, boş arazilerde, çocuklarımızın oyun alanları olan parklarda hayvanlar popolarında prezervatif kalıntılarıyla oracıkta acılar ve kanlar içinde terkediliyor, bazıları tecavüz edildikten sonra bıçaklanıyor, bazıları da yakılıyor.
Canını kurtarabilen hayvan; tecavüzün tüm canlılar üzerinde aynı olan psikolojik etkisinin doğal sürecini yaşıyor, çoğu yürüme zorluğu çekiyor ve normal hayata dönebilmesi için uzun ve zorlu bir uğraş vermesi gerekiyor. Ki bir çoğu bunu başaramıyor ve ölüyor.
Tecavüzcüsü de toplum içinde normal hayatına devam ediyor. Bu nasıl bir ruh halidir? Nasıl bir eğitimdir? Nasıl bir vicdan, nasıl bir ahlaktır? Ve en önemlisi nasıl bir zevktir?
Oysa hayvan sevgisi bambaşka bir şeydir. Bazen bir hayvan en üzgün, en mutsuz, en umutsuz olduğunuz bir anda gönül pencerenizi aralar ve içeri ışıklar, çiçek kokuları, kırlarda duyulan çan sesleri, serin rüzgarlar doldurabilir.
Böyle canımın çok sıkkın olduğu bir günde kendimi İstanbul’un en güzel semtlerinden biri olan Eminönü’ne attım. Meydandaki seyyar satıcıların yanında bir banka oturdum. Dünyanın birçok ülkesinden gelmiş turistleri, çeyiz alışverişi yapmış gençleri, camilerden çıkan insanları, kuşlara yem atan çocukları izlerken birden bir yavru kedi sesinin peşine takılmış buldum kendimi.
Topu topu bir avuçtu.
Elime aldım.
Titredi..Korktu…Korkuyla atan minicik yüreğini avuçlarımda hissedebiliyordum. O sırada yanımdaki tezgahın arkasından bir esnaf elinde içi süt dolu ufacık bir biberonu bana uzattı.
Beslemek ister misiniz ?
Bu cümle ile bana kırlardaki çan seslerini, serin rüzgarları, çiçek kokularını, rengarenk ışıkları bahşetti.
O anda orada niye bulunduğumu, canımın neden sıkkın olduğunu ve nedeni nasılı kısaca her şeyi unuttum… Ellerimin arasındaki tüylü, yumuşacık, sıcacık beden tüm sorunlarımdan beni uzaklaştırdı. O da karnı doyunca sakinleşti, bana sokuldu ve uyudu.
Şimdi kim daha mutlu oldu?
Ben mi?
Anneciği olmadığı için bu yavruya süt anneliği yapan büyük yürekli küçük tezgahlı esnaf mı?
Ya da sokaklardaki başı boş, sahipsiz hayvanların üzerinden zevk için arabası ile geçen zavallılara; bu hayvanların gözlerini oyan, kuyruklarını, kulaklarını kesen, tekmeleyen, taş atan ve acımasızca tecavüz edenlere a rağmen kendisine böyle sahip çıkan, seven insanların da ar olduğunu idrak edemese de hissedebilen yavru kedi mi?
Hayvanlara iyi davranalım. Onlar bize dilsiz emanetlerdir. Emanete hıyanet etmeyelim.
Başını okşadığınız, karnını doyurduğunuz yada kafesini temizlediğiniz, su verdiğiniz bir hayvanın size olan teşekkür ve minnetini anlamak için gözlerine bakın . O gözlerde gördüklerinize inanamayacaksınız.
Oya ENGİN
YORUMLAR (İLK YORUMU SİZ YAZIN)