Pırlantacık…Oya ENGİN

Yazılı ve görsel medyadaki  yoğun reklam kampanyalarından da anlaşılacağı üzere Şubat ayında
kutlanacak en anlamlı ve özel gün hepimizin bildiği ve bazılarının heyecanla beklediği 14 Şubat
Sevgililer Günü.
 
Zaman zaman bu günün kapsadığı kişiler hakkında çeşitli tartışmalar yapılsa da, ben de böyle günleri
fazla onaylamayan biri olarak birbirini aşkla seven kişilerin günü olduğunu savunanlardanım.
Aralarında aşkla dolu bir sevgi bulunmayan kişilerin bu günü kutlamalarının fazla bir anlamı
olmadığını düşünüyorum. Aslında bence bu günün özel bir gün olmasının sebebi de birbirini aşkla seven
kişiler üzerinden tüketilmesi gereken üretimler için abartılmış olmasıdır.
 
Hep böyle olmuyor mu zaten, insanlar çıkarları uğruna her zaman en saf ve en güzel duyguları sömürerek
istediklerini yaptırmıyorlar mı?
 
Ama şu hediye işine sıra gelince, sevgili medya devreye giriveriyor ve ısrarla kadınlara alınacak
hediyenin bir küçücük pırlantacık olması gerektiğini günler öncesinden beynimize kazıyor. Tabi
beklenti içinde olan kadınlar da bu reklamları izlediklerinden, parmaklarına takılacak bir küçücük
pırlantacık hayaliyle dolaşıyorlar. Beklenen gün yaklaştığında ise beyleri ve kadınlarını alıyor bir
telaş.
 
Ya falancanın sevgilisi ya da kocası ona pırlanta alırda benimki bana almazsa…
Ya da kendine pırlanta alınmayan kadın “ben bunu hak etmedim mi” diyerek kendinle hesaplaşması…
 
Beylerin telaşı başka türlü… Bu pırlanta alınmazsa neler olacağını hayal bile etmek istememek.
Kanapede rahat yatılıyormuydu acaba diye düşünmek.. İşin maddi boyutu ayrı bir dert… Bir gerginlik… Bir huzursuzluk…
Eğer iyi bir hediye gelmezse erkeğe gününün nasıl gösterileceği, ona bunun hesabının nasıl sorulacağı
gibi planlar, çeşitli stratejiler geliştirmeler… Yani ruhsal bir yorgunluk.
 
Bu arada bu psikolojik savaştan ilişkinin alacağı yara, bu yaranın açtığı olumsuzlukların tamiri için
harcanacak çaba… Bu da işin ayrı bir boyutu. İnsanlar arasındaki en yüce duygunun böylesine maddesel bir boyuta taşınması, bu duygunun karşılığının  bir küçücük pırlanta olduğunun insanlara dayattırılması hatta inandırılması ve bu ödülü alamayanların  bunu hak etmedikleri duygusuna kapılmaları.
Bir sevgiyi, aşkı gösterme şeklinin bir küçücük pırlanta olması gerektiğine nerdeyse herkes inanmış
durumda. Tek taş üzerine reklamlar çekiliyor, bu reklamlarda kadınlar erkeklerini ne kadar
sevdiklerini, ona ne kadar değer verdiklerini, onlar için her türlü fedakarlığı yaptıklarını anlatıyor
ve karşılığında bir küçücük pırlanta hak ettiklerini ve en önemlisi bunun bir hak olduğunu gözümüzün
içine baka söylüyorlar.
 
Sevginin aşkın günü olmalı mıdır? Olmamalı mıdır? Bu ayrı bir tartışma konusudur. Ancak ben senede bir
gün bana özel hissettirecek, hediye alacak, bu günü bana heyecanla bekletecek bir sevgili olmaz olsun
diyenlerdenim. Güzellikler yaşamak için; sınırları çizimli, belli kalıpları olan, kime ne alacağıma
endüstriyel sistemlerin karar verdiği günleri değil; neyin ne zaman olacağının önceden kestirilmediği
kendiliğinden gelişiveren günleri tercih edenlerdenim.
Neyse bu sene bayağı güzel kampanyalar yapmışlar. Bir firma 799,00 TL olan bir pırlanta yüzüğü 14
Şubat indirimi yaparak 199,00 TL ye satıyormuş..Acaba yüzüğün gerçek fiyatı hangisiydi?
 
Bu yıl ilk kez 14 Şubat beni heyecanlandırıyor. Dünyada 1 milyar kadının “kadına şiddete hayır” temalı
dans gösterisi yapacak olması ve tanıdığım  kadınların çoğunun çeşitli platformlarda bu etkinliğe
katılacak olması güzel bir heyecan..
 
Ben yine de tüm sevenlerin, aşıkların, aşık olduklarını zannedenlerin  14 Şubat Sevgililer Günü’nü
kutlarım… Pırlantalı veya pırlantasız… Orası size kalmış… Ben danslı olanından kutluyorum…
 
Oya ENGİN