Alev aldı canları ,bir sabah bir bahar
Kadınların çığlıklarında dedim bitti aşk, su,ekmek
Sırtlarıyla tuttular yedi kat yeri
Ömer ile Veli kan kardeştiler.
Hasanların gözleri,gitgide küçülen o ışıkta sırt sırta kalmışlardı kül, köz, taş, toprağın içinde gömülüp
Umut vardı, soluk bitti.
Ahmet ile Mustafa 24 sayılı ocakta ikinci vardiya arası bir türkü tutturmuşlardı neşeli.
Türkü alevden kurtulan vagonetin tekerleğinde çıktı, yukarı dağıldı göğe
Bir kuş tuttu ezgiyi,tutuştu kandı,
Savruldu onların gömüldüğü yöne,
Yer altı volkanı ölüm püskürdü.
Üfledim acı dumanı,
Üfledim tüm dehlizlere temiz havayı,yetmedi soluğum.
Yardım etse biri,
Açamadım ellerini,
Göremedim gözlerini,
Ne vardı Kapkara soludu ecel.
Alnının ışığı sönse de
Gönül gözüyle görürdü Ali.
Vardıklarını mı bitişe ,
Vardıklarını mı güneşe….
Yaşamak adına konuşurlardı,
Ölü bile olsalar molada,
Soğuk bir şehvetle çeker ocak
Çeker omuzlarından
Ne kolay ocağa inmek ne kolay ölüme ulaşmak…
Seyfi Atıf inecek vardiyada ön sırada..kim bilir ya sabah ya bahar
Sirenler çaldığında ya vardiya ya gün bitecek…tutuşan o ocakta..
Çekilin ellerim kara değmesin
Çekilin yanık kokar cesedim…
Ne kadar yıkasam
O kadar kirlenirim…
Bu kara namus karası değil,
Ak kefenlendiğimde temizlenirim…
Kavrulur canım bir damla kanım,
Yüreğimde sağ kalır direnirim…
Aşağıda yürekli değilsen kıvılcım bile çakmaz hüzün
Bitmişse sevmek
Çukur,nefes, ateş, kül, toz,ses vermez hiçbiri…
Dinledim,
Hepsini alıp gitmiş ÖLÜM…
YORUMLAR (İLK YORUMU SİZ YAZIN)