Bahar gelsin istiyor gönül. Gönle bahar gelsin ve kemiklerin ısınır gibi, ısınsın kışın kederine gömdüğün umutların.
Bahar yeşil, kışın beyazına inat. Bahar kahverengi, emdiğinde kışın karlarını iliklerine. Bahar umut dolu, açan tomurcukların sıfatında gülümserken yeryüzüne. Bahar gelsin istiyor gönül.
Kızılı görüyorsun ya baharda, grubun rengi yansırken denizin yüzeyine, bahar o an içindeki şefkat oluyor, en katı anında bile. Bahar işte. Ne zaman gelse bahar, düşünmezsin, düşünemezsin acaba ne zaman yaz başlar. Dışardasın ya kısa kollu bir tişörtle ve bir şortla, paraya bile ihtiyacın olmaz, sığınmazsın bir restorana. Kışa inattır baharın yaşattıkları. Düşün bak hak vereceksin. Bahar başladı mı bir kere, sonuna kadar yaşamayı dilersin. Kış başladığı zaman, acaba ne zaman bitecek kış diye düşündüğün gibi düşünmezsin.
Bahar doğaya nasıl davranıyorsa, sana da öyle davranır, inan. Önce özüne umut verir, sonrasındaysa sana doğayla özdeşleşmeyi öğretir. Basarsın yalın ayak toprağa ve toprak olursun işte o an. Topraksındır sen, toprak , sen topraktan nasıl geldin onu öğretir.
Bir erguvan rengi vardır baharın başlangıcında ve öyle bir huzurdur ki erguvan rengi, sanırsın ıhlamur havuzunda yıkandın. Hele o bülbüller başlamaz mı ötmeye? Bir başlarlar ve öyle üzerler ki insanı en derinden. Ey bülbül dersin, ey bir gıdım can, kim kıydı sana ve kim susturdu seni, kim küstürdü seni kış boyunca. Kim dinlemedi seni, kim kim saygı duymadı sana, küçümseyip de kış boyunca. Ey bülbül dersin, ey pıtırcık, öt doyasıya ve benden küçük canınla ama benden büyük yüreğinle, öğret ne demektir sevmek cümle kainata, cümle aleme.
Bahar İstanbul’dur bir de. Daha doğrusu, İstanbul bir tek bahar da gerçek İstanbul gibidir benim gözümde. O kadar taş yığını vardır ki baktığınızda İstanbul’a ancak baharda anlarsınız ve şaşarsınız bu şehr-i İstanbul’un ağacıyla, doğasıyla, tarihiyle, boğazıyla yıkılmadığına, nasıl ayakta kaldığına.
Bahar gelsin ister gönül ve bahar bir kere gelmeye görsün, insan maziye dair ne kadar kızgınlığı varsa, ne kadar öfkesi varsa, bütün üzüntülerine, bütün yenilmişliklerine, bütün keşkelerine, bütün ben ne bileyimlerine üzülür, kahreder.
Bahar gelsin ister gönül ve şükrederken insan düşen her cemreye ve artık yer yoktur yürekte hiçbir acıya, hiçbir kedere.
Hoşgeldin bahar, hoşgeldin bebek! Bahar sen benimdin, yeniden benim ol, gönlümde bir tek sen ol yine ve bir tek kocaman dilek…